Walczymy do końca!

Za 3 dni zaczynamy kolejny tydzień ciąży. Kolejny tydzień odhaczony. Miesiąc w szpitalu. Cieszę się że tu jestem. Mimo że  bardzo tęsknie za czasem spędzanym w domu z mężem, za domem, rodziną i swoim życiem przed szpitalem - cieszę się że tu jestem. Szczególnie gdy sytuacja wymyka się spod kontroli...


Dzień jak co dzień. Wstajesz, prysznic, śniadanie, obchód. Po obchodzie KTG. I co? Okazuje się że piszą się skurcze. Nie wysokie, sięgające połowy skali ale regularne. Panika! Szybko kolejna dawka sterydów, zastrzyki rozkurczowe, badanie: usg, szyjka, rozwarcie. 

Sytuacja opanowana.

Dziś zapowiadała się powtórka, jednak rozeszło się po kościach. Oby na długo. 

W szpitalu czuję się bezpieczna. W domu, robiąc 2 KTG w tygodniu nie czułabym tych skurczy. Czułam jakieś delikatne napięcie jakbym leżała w niewygodnej pozycji lub siedziała nie tak jak dzieci by sobie tego życzyły. Ja jestem spokojniejsza, mąż spokojnie może iść do pracy, rodzina nie siedzi jak na szpilkach czekając na telefon. 

Wykończę się psychicznie... nerwy w takich sytuacjach sięgają zenitu. 

Jeszcze trochę... 
Psychicznie bardziej byłam gotowa na poród w 24tc. Wtedy bardziej przekonałam samą siebie że będzie dobrze, i uwierzyłam w to. Teraz, w 28tc jestem już tak blisko bezpiecznego tygodnia. Jeszcze jeden miesiąc i będzie cudownie. Teraz nie mogę urodzić, teraz musimy poczekać!