przedCIĄŻOWA deprecha

Wracam myślami do środy. Zgodnie z zaleceniami profesora poszłam na betę. Pewna jak nigdy dotąd. Pewna że znów na odwrocie wyników zobaczę wypisane normy dla każdego tygodnia ciąży. Pewna na tyle, że nie wyobrażałam sobie innego scenariusza.

Odebrałam wynik, stanęłam jak wryta i z niedowierzaniem wpatrywałam się w kartkę w wynikiem. Szok. Jak to 0.1 ?

Z A Ł A M A Ł A M   S I Ę . . .

Nie tak miało być. Nie tak mia wyglądać ten dzień. Nie tak miała zakończyć ta kuracja. Wszystko nie tak!

Chyba się poddałam. Nie obchodziło mnie nic. Wracałam z pracy kładłam się spać. W piątek miałam wolne, cały dzień przeleżałam w łóżku, w piżamie. Zero ogarnięcia się, nawet obiadu mi się nie chciało robić.

Piątek - dzień kolejnej wizyty. Godzinę przed wizytą dostałam okres - także wszystko było jasne. Szłam na tą wizytę obojętna, bez dotychczasowej woli walki, bez chęci planów dalszego leczenia.

Profesor zmienił mi kurację. Teraz będę robić sobie zastrzyki z Puregonu.

Tak dalej być nie mogło. Czułam sama po sobie, że jeżeli jeszcze kilka dni tak będę funkcjonować -będzie źle! Musiałam zrobić coś, coś postanowić, wymyślić - COŚ co pozwoli mi walczyć dalej.

Wymyśliłam - pewien projekt który dał mi motywacyjnego KOPA! Projekt, który wymaga dużego nakładu czasu, pieniędzy i energii. Projekt który pozwoli mi odsunąć myśli od niepowodzeń. Projekt o którym usłyszycie już niedługo..

A teraz wracam. Wracam jako nowa silna ja. Wracam i wiem, że nic nie będzie w stanie mnie złamać. Wracam z przekonaniem że już niedługo będę mamą..